Uit hun reet stak een kroket op een satéprikker

Woensdag 21 april
Traject: geen
Vertraging: dus ook niet
Tijd: 11.00 uur

“Dit is dus een soort van best wel kunstzinnig.” Vriendin T.  tuurt geïnteresseerd naar een hoopje ijzerwerk. Ik doe mijn best ook serieus naar de berg schroot te kijken, terwijl ik op een taaie olijf kauw die ik 3 minuten geleden kreeg.

We zijn bij de opening van een galerie. Ik op uitnodiging van T. en zij is uitgenodigd door de nicht van een vriendin, die weer iemand kende met een oom en daar dan weer de broer van. En die broer is dus kunstenaar.

Dat idee.

Aangezien ik vandaag een vrije dag heb en ik niets gepland had, belt T. mij al vroeg op. “Jij hebt niets te doen toch?” Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf, kijk ik op de wekker. Half negen. “Nou, eigenlijk had ik het idee om vandaag …” – “Mooi, ik pik je om elf uur op. Oh, en trek even iets artistiekerigs aan. We zijn uitgenodigd door een kunstenaar.”

T. is erg enthousiast van aard en nooit écht kieskeurig als het om uitnodigingen gaat. Gratis wijn en een bitterbal. Die trekken haar al snel over de streep. Zo stonden we ooit samen in een hal vol met mensen die zich kruipend over de grond voortbewogen. Hun lijf was beplakt met bierviltjes en uit hun reet stak een kroket op een satéprikker.

“Te gaaf hè!” riep T. mij toe. “Ik zei toch dat deze club cool was. Lekker absurdistisch. Bitterbal?”

Vanochtend staat T. inderdaad om stipt elf uur voor de deur. Ze heeft een bril op. “Zeg, sinds wanneer heb je die?” vraag ik haar. “Gisteren gekocht. Zonder bril tel je écht niet meer mee in de scene.” Ze tikt op het montuur. “Twee euro bij de Zeeman. Glazen zonder sterkte.” Goedkeurend kijkt ze me aan. “Ik zie dat jij dat ook al wist?” In werkelijkheid had ik geen tijd meer voor mijn lenzen, maar dat vertel ik haar niet.

Hoor ik er ook eens bij.

T. krijgt gelijk. In de kleine galerie aan de rand van het centrum zie ik niemand zonder kek montuur. De kunstenaar houdt een openingsspeech. Doordat hij stottert duurt alleen het inleidende dankwoord al een half uur. Het toegestroomde twintigkoppige publiek luistert ademloos. Ik word aangetikt door T. “Hoor je dat? Zelfs zijn stem is een kunstwerk. Pointillisme, maar dan uitgesproken. Zou ie dat expres doen?”

Wanneer we eindelijk een rondje langs de ‘3d visualisaties die verschillende kanten van onze consumptiemaatschappij weerspiegelen’ (deze zin duurde tien minuten) lopen, slaakt T. hoge kreetjes. Ze drinkt rode wijn. Want “dat hoort zo in deze kringen” en ze ziet er uiterst intellectueel uit met haar bril.

Ik wil haar dat eigenlijk zeggen, maar ben afgeleid door de olijf die ik nog altijd in mijn mond heb. Ik word er een beetje misselijk van en wil ‘m kwijt. Ik speur de ruimte door en ontdek een meter verderop een prullenbak. Met een boogje spuug ik ‘m er in één keer in. Ik kijk trots naar T. Die blijft verschrikt staan. “Wat doe jij nu? Dat is kunst! Je kwakt hem midden in de symbolisatie van onze consumptiecultuur!”

Twintig paar ogen staren mij aan. T. zei het net iets te hard.

En opeens krijg ik het gevoel er toch niet helemaal bij te horen.